“Kullarımın arasına gir [89:29]. Yani bir ifadeyle, bu makamın onlara ait olması bakımından kullarımın arasına gir. Zikredilen kullar rabbini bilen, O’nunla yetinen ve hakikat bir olsa bile, kendi rabbinden başka rabbe bakmayan her kuldur. Bunun böyle olması kaçınlmazdır.
Cennetime gir [89:30]. Söz konusu cennet, kendisiyle örtündüğüm şeydir. Benim [Hak] cennetim senden [insan] başka bir şey değildir; çünkü sen kendinle beni örtüyorsun. Nasıl ki sen benim sayemde [var] oluyorsun, ben de senin vasıtanla bilinirim. O halde seni bilen, beni bilmiştir. Ben bilinmezsem sen de bilinmezsin.
O’nun cennetine girdiğinde [gerçekte] kendi nefsine girdin demektir. Böylece kendi nefsini başka bir bilgiyle tanırsın. Bu yeni bilgi, nefsin hakkındaki bilgin vasıyasıyla rabbini tanıdığın bilginden başkadır. Böylece, iki bilgi sahibi olursun. Birincisi, kendin bakımından rabbini bilmen, diğeri kendin bakımından değil, rabbin bakımından rabbini bilmendir.
Kulsun ve rabsin
Rabsin, sendedir çünkü kulu olduğun isim
Rabsin ve kulsun
Kulusun hitapta sözü olan kimsenin
Herkesin bir inancı var bağlandığı
Reddeder onu başka inancın bağlısı…”
Alıntı: İbnü’l-Arabî, Fusûsu’l Hikem, VII. Fas İsmail Kelimesinde Yücelik Hikmeti, Özel Rablar Arasındaki İlişki, s. 93
Çeviri ve şerh: Ekrem Demirli, Kabalcı Yayınları
InTouchLife 
Leave a comment